- «Ποιο είναι το όνομα σου;» τη ρωτάω.
- «Κύκλωπας», μου απαντά. Λοιπόν, αυτό έσπασε τον πάγο.
- “Εεεμ…”
- “Ναι, Κύκλωπας. Κράτησα ένα επιπλέον μάτι για τη συμμετρία, μόνο για την ομορφιά.’’

Ωραία, ας ρισκάρω να παίξω το παιχνίδι της.

- “Καλά έκανες. Εντάξει Κύκλωπα, πόσο χρονών είσαι? “

- “19.”
Θεέ μου σκέφτομαι, πρέπει να μου κάνει πλάκα. Φαίνεται πολύ μικρότερη.
- “Ναι, φυσικά…Και ασχολείσαι με κάτι? Παίζεις goalball όπως η Αλεξάνδρα?”
- “¨Όχι ευχαριστώ πολύ,τη θέλω τη ζωή μου. Είμαι φοιτήτρια κοινωνιολογίας.”
- “Αλήθεια? Και εγώ είμαι ο πρίγκιπας της Zamunda.”
Ευτυχώς, ένας φίλος όπου την γνωρίζει παρεμβαίνει σωτήρια..
- “Λέει αλήθεια. Η κοπέλα είναι 19 ετών και σπουδάζει κοινωνιολογία.”
Με κοιτάει με αυτό το παιχνιδιάρικο χαμόγελο, ξανά.
- “Σου το είπα. Λοιπόν θα παίξουμε, τι θα κάνουμε?”
Λοιπόν, είναι φανταστική. Η προσπάθεια που πρέπει να έχει καταβάλει για να καταφέρει όλα αυτά, αν και είναι τόσο νέα και παρά την τυφλότητα της, είναι αξιοθαύμαστη. Αυτό που κατάλαβα, είναι ότι της αρέσει να με πειράζει. Μπορώ να τα καταφέρω. Κάνω ακριβώς το ίδιο στους άλλους.
- “OK Κύκλωπα, Γιατί δεν ξεκινάς να παίζεις για να δεις πόσο καλή είσαι στο να παίζεις παιχνίδια στο PC? Και μια που το έφερε η κουβέντα, πώς είναι το πραγματικό σου όνομα?”
- “Φωτεινή. Θα παίξουμε λοιπόν το βαρετό σας παιχνίδι;”

Είμαι εδώ για να κάνω άλλη μία δοκιμή του Τέννις, του δεύτερου παιχνιδιού για τυφλά παιδιά που δημιουργεί η SciFY. Δοκιμάζοντας το πρώτο παιχνίδι, την Τρίλιζα, είχαμε συγκινηθεί πολύ, αλλά σήμερα ήταν μια διαφορετική εμπειρία.
Έβαλε τα ακουστικά, ξεκίνησε το παιχνίδι ακολουθώντας τις οδηγίες, τις κατάλαβε πολύ γρήγορα, παίζει το παιχνίδι και πετυχαίνει πολύ υψηλά σκορ, υψηλότερα κατά πολύ, από όλα τα άλλα παιδιά
- “Λοιπόν Φωτεινή, πώς σου φαίνεται το παιχνίδι?”
- “Απαίσιο.”
- “Εντάξει απαίσιο.” Το καταγράφω στις σημειώσεις.
- “ Αστειεύομαι, είναι τέλειο.”
- “Τι σε έκανε να το πεις αυτό?”
- “Λοιπόν, ο αδερφός μου συνηθίζει να παίζει ποδόσφαιρο στο PC, ενώ εγώ δεν μπορούσα να παίξω μαζί του και αυτό ήταν κάτι για το οποίο πάντα τον ζήλευα. Πλέον, μπορώ να παίξω και εγώ.”

Πιάσαμε κουβέντα, πέρα από τις ανάγκες τις συνέντευξης. Μιλήσαμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει , για την έλλειψη στήριξης, αλλά και για τα επόμενα παιχνίδια που επιθυμεί να δημιουργήσουμε. Μιλήσαμε και με άλλα παιδιά, πάντα πειράζοντας ο ένας τον άλλο και κάνοντας πλάκα με τους ανθρώπους όπου μπορούν να δουν.
- “Μπορώ να σας αγκαλιάσω?”, ρώτησα τα παιδιά.
- “ Έλα εδώ, γέρο μου!”
Σίγουρα θα βρεθούμε, να τα ξαναπούμε.
Αγκαλιαστήκαμε, ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλο και φύγαμε.
Αλλά αυτό που ζήσαμε εκεί με τη Φωτεινή, την Αλεξάνδρα και τα υπόλοιπα παιδιά θα υπάρχει πάντα στην καρδιά μας.
Και αυτό που υπάρχει στην καρδιά μας, οδηγεί το πάθος μας για να δημιουργήσουμε και άλλα νέα παιχνίδια για τυφλά παιδιά!
Τους το οφείλουμε!!!

¹Συγκεκριμένα στοιχεία της ιστορίας, όπως τα ονόματα των παιδιών, και οι τομείς σπουδών έχουν αλλαχθεί για λόγους ανωνυμίας των παιδιών.

Project LEAP

Βασίλης Γιαννακόπουλος
SciFY - Vision Dissemination Team

Το έργο χρηματοδοτείται στο πλαίσιο του Προγράμματος «Είμαστε όλοι Πολίτες», το οποίο είναι μέρος του συνολικού Χρηματοδοτικού Μηχανισμού του ΕΟΧ για την Ελλάδα. Διαχειριστής Επιχορήγησης του Προγράμματος είναι το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Στόχος του Προγράμματος είναι η ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών στη χώρα μας και η ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της βιώσιμης ανάπτυξης. 

leap stories gr