Λίγα λεπτά αφού είχε ξεκινήσει το τουρνουά διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι στις ομάδες είχαν σταματήσει το παιχνίδι και είχαν πιάσει ψιλή κουβεντούλα. Ξεκίνησα για να τους επαναφέρω, με τρόπο, “εις την τάξιν” - αλλά για μια στιγμή!

Όταν φτάσαμε στην παρέα των παιδιών που θα δοκίμαζαν το τένις, το 2ο από τα παιχνίδια για τυφλά παιδιά που δημιουργούμε, ο φίλος που μας οδήγησε εκεί άρχισε να εξηγεί:

- Λοιπόν παιδιά, η παρέα από εδώ είναι από τη SciFY. Δημιουργούν παιχνίδια στον υπολογιστή για τυφλούς. Έχουν φτιάξ...

- Α! Είστε εσείς!!! Τους ξέρω! Σας ξέρω! Τι λες τώρα! Θα παίξουμε κι άλλο;”

Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η Αθηνά¹, ένα σαΐνι που είχε δοκιμάσει την τρίλιζα, το πρώτο μας παιχνίδι και είχε ενθουσιαστεί. Αλλά αυτό δεν το περίμενα: Χοροπηδούσε πάνω κάτω. Έλα που μου ερχόταν και εμένα να χοροπηδήξω βλέποντας τη χαρά της. Κρατήθηκα.

- Βρε Αθηνά, δεν σου είχαμε υποσχεθεί ότι θα φτιάξουμε και δεύτερο παιχνίδι; Ε, να το λοιπόν το τένις! Τη γνώμη σου θέλουμε.

Αφού εξηγήσαμε ποιοι είμαστε και τι θα κάνουμε, ρωτήσαμε ποιος θέλει να δοκιμάσει πρώτος. Ε, καλά, ποιος θα έπαιρνε τη σειρά της Αθηνάς; Ούτε για αστείο.

Κάποια στιγμή ήρθε και η Αλεξάνδρα.

- Γεια σου βρε Αλεξάνδρα. Εσύ βλέπεις καθόλου ή έχεις πλήρη τύφλωση; ρωτάει ο Νίκος.

- Μα τι λες; Φυσικά και βλέπω! Βλέπω την τύφλα μου και γύρω γύρω μαύρο (γελάει). Black humor.

Πρέπει να το συνηθίσουμε αυτό το χιούμορ. Είναι απίστευτα αυτά τα παιδιά! Ξέρουν να σπάνε τον πάγο αμέσως.

- Τι λες λοιπόν; Παίζουμε;

Το δοκίμασε. Είχε αμηχανία αρχικά γιατί είχε να χρησιμοποιήσει υπολογιστή πολύ καιρό. Αλλά πολύ σύντομα γυάλισε το μάτι της. Μπήκε στο παιχνίδι για τα καλά. Βγάζει τα ακουστικά.

- Πολύ ωραίο! Μου θυμίζει το γκόλμπολ! Άστο μου εδώ 1-2 μέρες και θα του αλλάξω τα φώτα!”

Γκολμπολ; Βρε κάπου το ξέρω αυτό. Σαν ποδόσφαιρο για τυφλούς αν δε με απατά η μνήμη μου. Αλλά με απατά συχνά.

- “Ναι, σωστά!” μου επιβεβαιώνει. “Παίζω πολλά χρόνια γκόλμπολ. Και εκεί πρέπει να έχεις πολύ εξασκημένο αυτί για να ξέρεις από πού σου έρχεται η μπάλα. Δεξιά ή αριστερά;”

Σφύζει από ενέργεια. Παίζει λίγο ακόμα, κάνουμε την αξιολόγηση, και ύστερα από λίγο έρχεται η ωραία ερώτηση:

- Και επίθεση πώς κάνουμε;

- Α, η αθλήτρια ποτέ δεν κοιμάται, ε; Λοιπόν, σε αυτό το παιχνίδι δεν κάνουμε επίθεση. Αν καταφέρεις να αποκρούσεις την μπάλα αρκετές φορές, αλλάζεις επίπεδο.

- Μα τι λες; Θέλω να του κάνω επίθεση, να του δώσω να καταλάβει!

Συζητήσαμε για το πόσο πολύπλοκοι θα ήταν οι ήχοι σε αυτή την περίπτωση, πόσο θα δυσκόλευε το παιχνίδι, αν θα μπορούσαν να το παίξουν όλοι ή μόνο τα εξασκημένα αυτιά…

Μπήκαν και οι άλλοι στην κουβέντα.

Η δίψα για παιχνίδια είναι φοβερή. “Θέλω και επίθεση.” “Μα μόνο στην άμυνα;” “Κανα ποδόσφαιρο θα κάνετε;”

(Μέρος 1 της δοκιμής του τένις) 1

Ανταλλάξαμε διευθύνσεις email με τα παιδιά, αγκαλιαστήκαμε, πειράξαμε ο ένας τον άλλο και φύγαμε πραγματικά συγκινημένοι. Η αρχή, λίγες ώρες νωρίτερα ήταν διαφορετική. Λοιπόν, ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. 
Το κορίτσι είναι η τρίτη μου συνέντευξη για αυτή την ημέρα. Φαίνεται πολύ μικρή. Είναι τυφλή, και ένα από τα μάτια της είναι κλειστό.

(Το post αυτό είναι το τρίτο μέρος της ιστορίας που ζήσαμε.
Δείτε το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο εδώ.)

Γενάρης 2015.
Κυριακή, βράδυ εκλογών στην Ελλάδα. Ο κόσμος βράζει. Βγαίνουν τα αποτελέσματα για μια από τις πιο κρίσιμες ψηφοφορίες των τελευταίων ετών. Αλλά στα γραφεία της SciFY τα πράγματα ακολουθούν άλλους ρυθμούς. Ψηφίσαμε το πρωί, αλλά το βράδυ κάνουμε ηχογράφηση για την ηχητική τρίλιζα, το πρώτο μας παιχνίδι για τυφλά παιδιά. Την Τρίτη τα παιδιά θα την τεστάρουν. Θα είμαστε έτοιμοι. Ανυπομονούμε!

Εκείνη η Πέμπτη ήταν απ’ αυτές τις μέρες που όλα ξεκινάνε στραβά. Την περιμέναμε πως και πως, αλλά όλα έδειχναν ότι οδεύαμε σε μία μέρα ήττας. Είχαμε δουλέψει τόσο, ανυπομονούσαμε να δείξουμε στα παιδιά μια πρώιμη έκδοση του πρώτου παιχνιδιού για να ακούσουμε τη γνώμη τους, και τώρα ο νόμος του Μέρφυ, αδυσώπητος έδειχνε τη δύναμή του.
Ευτυχώς πάλι εκπλαγήκαμε ευχάριστα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από εκεί που τα αφήσαμε.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Νομίζω ότι θα χρειαστώ 2-3 posts να το εξιστορήσω. Αλλά δεν αντέχω να μην τα πω. Πλημμυρίζω. Πλημμυρίζουμε.

Νοέμβρης 2014. Το πρώτο σοκ
Ο μικρός μένει σιωπηλός στην ερώτησή μου. Μάλλον δεν άκουσε, σκέφτομαι.
“Και τι παιχνίδια παίζεις;” τον ξαναρωτάω. “Τι εννοείς;” μου απαντά.